Ни генә көтәләрдер?

Әгерҗе районы, Яңа Аккүз авылыннан Илсур Хикмәтовның хатындагы фикерләргә мин дә бик теләп кушылам. Россиянең унҗиде төбәгендә безнең шикелле әтиләре сугышта һәлак булган сугыш чоры балаларына (без инде хәзер 70тән узган әбиләр һәм бабайлар) матди ярдәм күр­сәтелә икән. Ә Татарстанда Бөек Ватан сугышында Җи­ңүнең 70 еллыгын бәйрәм иткәндә безне, сугыш чоры балаларын, җылы сүз белән дә искә алмадылар. Сугышта һәлак булып калган әти­ләребез өчен дәүләт биргән пособиенең безгә бер генә тиене дә сарыф ителмәде дисәм дә, ялгыш булмас. Чөнки бу пособие ул вакыттагы түләүләргә, салымнарга китте.Сугыш ветераннарына булышабыз дип һаман язалар, сөйли­ләр. Безнең шундый зур Морт авылында бер ветеран исән. Ул да инде 90 яшендә. Әтием фронтка киткәндә мин 7 айлык бала булып калганмын, хәзер инде миңа 75 яшь. Газ өчен, электр өчен тарифларны гел арттырып торалар, ә пенсияләрне арттырганда бик аз гына өстиләр. Йә газ, йә электр, йә телефон түләүләренә ташламалар ясап, яртысын гына түли торган итсәләр дә, бик зур ярдәм булыр иде. Әти­ләре сугышта һәлак булып калган иптәшлә­ребез­нең күбесе бакыйлыкка да күчте инде. Калганна­ры­быз­ның да үлеп беткәнен көтә торганнардыр, кү­рәсең. 

                                                                                                          Рауза Рафикова.

Алабуга районы,Морт авылы 

(“Ватаным Татарстан”,   /№ 13, 30.01.2016/)